หมวดวินัยชีวิต ตอน การให้คุณค่าในการคิด
1คร.9: 26 -27 “ส่วนข้าพเจ้าวิ่งแข่งโดยมีเป้าหมาย ข้าพเจ้ามิได้ต่อสู้อย่างนักมวยที่ชกลม
แต่ข้าพเจ้าก็ทุบตีร่างกายให้มันแข็งจนอยู่มือ เพราะเกรงว่าเมื่อข้าพเจ้าได้ประกาศข่าวประเสริฐแก่คนอื่นแล้ว ตัวข้าพเจ้าเองจะเป็นคนที่ใช้การไม่ได้”
หากพระคริสต์อยู่ในโลกนี้ พระองค์จะคิดอย่างที่เราคิดไหม หรือทุ่มเทเวลาในการคิดเรื่องที่เรากำลังคิดหรือไม่ หรือพระองค์จะให้คุณค่าอย่างที่ให้หรือเปล่า กับการเสียเวลาหมกมุ่นกับสิ่งที่เราทุ่มเทคิดทั้งกลางวัน กลางคืนแบบนี้ มันจะเป็นบุคลิคของพระองค์หรือไม่?
ค่านิยมของเราคือ การให้คุณค่าในสิ่งที่พระเจ้าทรงให้คุณค่าจะเป็นมาตฐานของเรา เราให้คุณค่ากับคำตำหนิมากกว่าคำชมหรือไม่ เพราะบางครั้ง เราหมกมุ่น ขมขื่น เสียใจต่อคำตำหนิของคนบางคน จนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ แต่เราไม่สนใจคำชมดี ๆ ของใครสักคนที่เห็นคุณค่าในตัวเรา สิ่งนี้ก็บ่งบอกชัดว่าเราให้คุณค่ากับสิ่งที่ผิดเสียพลังสมอง เสียเวลา เสียกำลังใจ ไปหลายชั่วโมง
หรือการคิดให้คุณค่าสูงสุด ความคิดของคนทั่วไปคิดว่าทำอย่างไรก็ได้ขอให้สำเร็จ แต่คนที่มีพลังความคิดสร้างสรรค์ เขาจะคิดว่าทำอย่างไรให้สำเร็จและเจริญเติบโตไม่สร้างศัตรู ให้ความสำเร็จเพื่อทุกคน ไม่ใช่แค่สำเร็จ หรือคนทั่วไปคิดว่าทำสิ่งที่ถูกก็พอ แต่คนที่คิดเป็นจะคิดสูงกว่านั้นว่าถูกอย่างเดียวไม่พอ แต่ต้องสมควรแก่เวลาและโอกาสด้วย
เราลองคิดดูง่าย ๆ คำพูดหนุนใจดี ๆ หากมาในเวลาที่เหมาะสม มันจะดีกว่าสักเท่าไร นั่นคือสิ่งที่สมควร มันดีกว่าแค่ทำดี และหากเราเป็นคริสเตียนที่รักพระเจ้าล่ะ สิ่งที่ทำจะสูงกว่านั้นคือ มากกว่าถูกผิดหรือดีไม่ดี สมควรหรือไม่สมควร แต่ว่าในสิ่งที่เราจะทำนั้นเป็นน้ำพระทัยของพระเจ้าหรือไม่ เพื่อจะได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง และอยู่ในช่วงเวลาที่เหมาะสม มันสูงกว่าสิ่งใดเพราะความคิดของเราถูกกำหนดคุณค่าอยู่ที่น้ำพระทัยพระเจ้าครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น